Jeżeli energia oddziaływania międzycząsteczkowego \( E_{oddz.} \) jest znaczna, a temperatura dostatecznie niska ( \( E_{oddz.} > T_k \)), wówczas układ będzie dążył do zajęcia jak najmniejszej objętości i jak najlepszego wysycenia sił wzajemnego przyciągania cząsteczek. Dochodzi zatem do skroplenia. Jeżeli układ znajdzie się w temperaturach znacznie niższych od \( T_k \), to podczas skraplania następuje skokowa zmiana szeregu właściwości fizycznych takich jak gęstość, ściśliwość, lepkość, itp.Stan ciekły uważany jest zwykle za stan pośredni między gazowym a stałym. Faktycznie stan ten jest bliższy stanowi stałemu. W cieczy istnieją obszary uporządkowania przypominające sieć krystaliczną. Istnienie takich obszarów ma charakter dynamiczny, czas ich życia jest krótki, ulegają bardzo szybko zaburzeniu, a na ich miejsce powstają nowe analogicznie uporządkowane obszary.Na Rys. 1 przedstawiono modelowo różnice występujące między trzema stanami skupienia. W krysztale atomy lub cząsteczki zajmują ściśle określone pozycje. Znajdują się jednak w stanie ciągłego ruchu oscylacyjnego. Liczba cząsteczek we wzbudzonych stanach oscylacyjnych rośnie wraz z temperaturą. Jeżeli w krysztale znajduje się dostateczna liczba cząsteczek w takim stanie wzbudzenia (o takiej amplitudzie drgań, że będą zdolne do przemieszczenia), następuje topnienie. Przejście ciała stałego w ciecz jest bardzo wyraźne i dokonuje się w stałej temperaturze.Przejście natomiast od stanu ciekłego do gazowego polega na tym, że zawsze istnieje pewna liczba cząsteczek o energii wystarczającej do pokonania energii oddziaływań. W miarę wzrostu temperatury liczba takich cząsteczek rośnie, rośnie więc prężność pary nad cieczą. Jeżeli prężność ta zrówna się z ciśnieniem zewnętrznym lub je przewyższy, dochodzi do wrzenia.Działanie ciśnienia zewnętrznego na zamknięty układ może więc przesuwać równowagę w kierunku skraplania lub parowania. Zjawisko to przedstawia schematycznie Rys. 2. Jeżeli do tłoka przyłożymy taką siłę, że ciśnienie przewyższy równowagę prężności pary, wówczas para nad cieczą całkowicie zniknie ( Rys. 2a). Gdy ciśnienie zewnętrzne jest dokładnie równe prężności pary, wtedy mamy równowagowe współistnienie obu faz. Parę znajdującą się w równowadze z cieczą w danej temperaturze nazywamy parą nasyconą. Ilość pary nad cieczą będzie zależała od położenia tłoka, tzn. od całkowitej objętości ( Rys. 2 b i c). Jeżeli natomiast ciśnienie zewnętrzne będzie mniejsze od prężności pary, nastąpi ruch tłoka ku górze trwający tak długo, aż cała ciecz wyparuje. W tych warunkach termodynamicznie trwały jest stan pary.

Moduł został opracowany na podstawie [1] oraz [2].